 |
| மரவள்ளி அவியல் + சம்பல் |
வெசாக்குக்கு முதல்நாள் நம் தன்சல் சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. அருகிலிருக்கும் ஸ்ரீ ரம்யா உணவகத்துக்கும் பள்ளிக்குமாக கையில் ஐஸ்க்ரீம் வாளிகளுடன் ஓடும் பொறுப்பை ஆரம்பத்தில் என்னை நம்பி கையளித்தார்கள்! இருட்டில் போகும்போது முகமூடி போடாத கொள்ளையர்கள் ஐஸ்க்ரீம் வாளியை குறிவைத்து தாக்கும் அபாயம் இருப்பதால், அந்த வேலையிலிருந்து கொஞ்ச நேரத்தில் நழுவி, நிகழ்வை புகைப்படம் எடுக்க ஆரம்பித்தேன். பார்த்தால், ஐஸ்க்ரீம் தருகிறார்கள் என்ற செய்தி காட்டுத்தீயாக பரவி யட்டிநுவர வீதியில் எங்கள் பள்ளியிலிருந்து கொழும்பு வீதிச் சந்தி வரை (ஒரு ஐநூறு மீட்டருக்கு) அனுமார் வாலாக மக்கள் வரிசை நீண்டிருந்தது. “நம்ம சங்கத்தோட பெருந்தன்மை பற்றி உங்க பொன்னான கருத்து என்ன?” எனும் ரீதியில் அவர்களின் ரியாக்ஷன்களை படமெடுத்துக் கொண்டிருந்தேன்.
கொஞ்சநேரம் சில்லறை விற்பனையாக ஆளுக்கொரு ஐஸ்க்ரீம் என கொடுத்துக்கொண்டிருந்த நம்மவர்கள், திடீரென உற்சாகம் தலைக்கேறி, ரோட்டில் போகும் கார், வேனையெல்லாம் மறித்து “ஐஸ்க்ரீம் வேணுமா ஐஸ்க்ரீம்??” என கூவத் தொடங்கினார்கள். ஐஸ்க்ரீம் தின்னக் கூலி வேண்டுமா? எல்லாரும் காரை ரோட்டில் நிறுத்தி ஐஸ்க்ரீமை வாங்கத் தொடங்க போக்குவரத்து ஸ்தம்பிக்க ஆரம்பித்தது. இப்படியே கொஞ்ச நேரம் போனதும், இத்தகைய திடீர் மொத்த விற்பனை காரணமாக நாங்கள் வாங்கி வைத்திருந்த ஐஸ்க்ரீம் முழுதும் முடிந்துவிட்டது! நாங்கள் அதிர்ந்தாலும், பள்ளி நிர்வாகம் கவலைப்படவில்லை. உடனடியாக தன்சலை இன்னொரு சங்கத்துக்கு கையளிக்க, அவர்கள் தாங்கள் திட்டமிட்டு வைத்திருந்த மரவள்ளிக்கிழங்கை அவித்து வழங்கத் தொடங்கினர். அடுத்து என்ன நடக்கப்போகிறது என்பது தெரிந்த நாங்கள் பின்வழியாக தப்பிவிட்டோம். “இங்க ஐஸ்க்ரீம் இல்லையாம்டா, வெறும் அவிச்ச கிழங்கு மட்டும்தானாம்.” என செய்தி பரவத் தொடங்கியதும், வரிசையில் நின்றவர்களுக்கு கடுப்பாகிவிட்டது. “டேய்... ஐஸ்க்ரீமுக்காக முக்கால் மணிநேரம் கால்கடுக்க கியூல நின்னா, அவிச்ச கிழங்கைத் தாறீங்களேடா... அடுத்த தெருவுல ஒரு கிழங்கு தன்சல் ஈயாடுது. அங்கேயே போய் இதை தின்னிருப்போமேடா... உங்களுக்கெல்லாம் அந்த ஆண்டவன் வச்சிருக்காண்டா” என்றெல்லாம் சிலர் காண்டாகி கத்த ஆரம்பித்தார்கள். கிழங்குச் சங்கத்தினர் கண்டுகொள்ளவில்லை என்று தெரிந்ததும், “இந்த ஸ்கூல் பசங்களே இப்படித்தான்” என்றபடி கூட்டம் கலைந்துவிட்டது.
அடுத்த வருஷம் தன்சல் வேலை இல்லாததால், வேட்டைக்குப் புறப்படுவது என முடிவு செய்தோம். தன்சல் வேட்டை என்பது சாதாரண காரியம் இல்லை. கண்டி நகரெங்கும் சிதறிக்கிடக்கும் தன்சல்களில் ஒவ்வொன்றிலும் ஒவ்வொரு உணவுதான் கிடைக்கும். எங்கெங்கே என்னென்ன உணவுகள் கிடைக்கிறன, ஒவ்வொரு தன்சலும் என்னென்ன நேரத்தில் திறந்து மூடுகின்றன எனும் தகவல்களை சேகரிப்பது குதிரைக் கொம்பு. அதில், கூட்டம் குறைவான தன்சல்களை குறிவைத்து எல்லா தன்சல்களையும் விசிட் செய்யும் வழியைக் கண்டறிவது என்பது travelling salesman பிரச்சனையை விட கடினமானது. இருந்தும் மனம் தளராமல், எல்லாரையும் ஒருங்கிணைத்து வேட்டைக்கு புறப்படுவதற்கு மாலை ஆறரை ஆகிவிட்டது.
நகரம் முழுதும் நடந்து ஜூஸ், கோப்பி, மரவள்ளி என முன்னேறிக்கொண்டிருக்கும்போது நம் புலனாய்வு நெட்வொர்க்கிலிருந்து ‘அடுத்த தெருவில கொத்து ரொட்டி தரப்போறாங்கடா, ஓடியாங்க’ என அவசரத் தகவல் வந்தது. ‘கொத்து ரொட்டியா...’ என பிளந்த வாயில் ஊறிய எச்சிலுடன் ஓடினால், அங்கே, இன்னும் ஆரம்பிக்காத தன்சலில் கூட்டம் அலைமோதியது. மூன்று தெருவுக்கு வளைந்து நெளிந்த வரிசையைப் பார்த்து லைட்டாக பின்வாங்கியபடியே விசாரித்தால் அரை மணி நேரத்தில்தான் திறப்பார்கள் எனத் தெரிந்தது.
“அரை மணில திறந்தா, நமக்கு கிடைக்க எப்படியும் ஒரு மணிக்கு மேலே ஆகும். வேற எங்கயாவது போவோமா?”
“எத்தனை மணியானாலும், கிடைக்கறது கொத்துடா டேய். கூட்டத்தை பார்த்தா சிக்கன் போடுவாங்கபோல இருக்கு. இங்கேயே நின்னுடுவோம்”
 |
| கொத்து ரொட்டி |
இரண்டு மணிநேரம் பொறுமைகாத்த எங்களை நாங்களே பூரித்தபடி கையை நீட்டினால், வரிசையாக நின்ற கொத்து வள்ளல்களில் முதல் ஆள் நீட்டிய கையில் ஒரு சின்ன பிளாஸ்டிக் கப்பை வைக்க, அடுத்தவர் அதில் இரண்டு மேஜைக்கரண்டி கொத்துவை, அதுவும் மரக்கறிக் கொத்துவைப் போட்டு நம்மை அப்பால் தள்ளிவிட்டார். கடைசியில், “என்னடா இது?! இந்த ஒருபிடி கொத்துவை சாப்பிட ரெண்டு மணிநேரம் கால்கடுக்க நின்னிருக்கோமே!” என்று நொந்துவிட்டோம். இது ஒரு poetic justice என்று நம்மை நாமே தேற்றிக்கொண்டு, ஸ்கூல் ஜூனியர்கள் யாரும் நம்மை அடையாளம் கண்டறிந்து சிரிப்பதற்குள் பம்மிக்கொண்டு அடுத்த கடைக்கு நகர்ந்தோம்.
